Dziedzina terapii manualnej – historia, możliwości, krytyka

Terapia manualna jest jednym z najczęściej stosowanych rozwiązań terapeutycznych w leczeniu bólu i schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego. Jej ewolucja rozpoczęła się kilka wieków temu i osiągnęła punkt kulminacyjny w nowoczesnych metodach referencyjnych w dziedzinie fizjoterapii, osteopatii i chiropraktyki, które dotyczą głównie leczenia tkanek stawowych i mięśniowo-powięziowych.

Pojawienie się medycyny opartej na dowodach i stale rosnąca literatura w dziedzinie terapii manualnej doprowadziły do ​​ostrej krytyki tego podejścia terapeutycznego na podstawie badań, które wykazały jego ograniczenia w odniesieniu do manualnych i palpacyjnych technik oceny. Lepsze zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw skuteczności terapii manualnej, a także mediatorów średnio- i długoterminowej skuteczności procesów rehabilitacji układu mięśniowo-szkieletowego, pozwoliło na ponowne przemyślenie roli terapii manualnej i lekarzy specjalizujących się w tymże czym jest terapia indywidualna w ramach modelu biopsychospołecznego, gdzie koncentruje się na pacjencie i jego funkcjonalności.

Terapia manualna jest obecnie jedną z głównych opcji terapeutycznych w zakresie rehabilitacji, a dokładniej leczenia schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego.

W ostatnich latach pojawienie się medycyny opartej na faktach doprowadziło do publikacji kilku badań dotyczących terapii manualnej, umożliwiając w ten sposób lepsze zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw jej skuteczności w warunkach klinicznych. Jednak ta metoda powstała w czasach starożytnych. Rzeczywiście, świadectwa pokazują, że była stosowana w bardzo odległych czasach i miejscach oraz w bardzo różnych formach, kontekstach i kulturach, na przykład przez szamanów w Azji Środkowej i seterów kości w Meksyku, Nepalu, Rosji i Norwegii. Są nawet bezpośrednie dowody Hipokratesa (ok. 400 rpne), który opisał zastosowanie manipulacji i fizjoterapii w leczeniu skoliozy i dysfunkcji kręgów. Podobne techniki zostały opisane przez rzymskiego chirurga Galena (ok. 150 rne) i zilustrowane w jego traktatach.

W świecie zachodnim współczesna terapia manualna sięga XVII wieku i przeszła stopniową ewolucję, która doprowadziła do obecnych praktyk manualnych w fizjoterapii, osteopatii i chiropraktyce, a opinie klientów nieustannie potwierdzają jej skuteczność. Większość obecnej praktyki klinicznej i technik manualnych stosowanych przez większość lekarzy określanych jako „eksperci w leczeniu manipulacyjnym” opiera się na założeniach biomechanicznych leżących u podstaw objawów pacjenta, z dającymi się wyczuć palpacyjnie dysfunkcjami, które można leczyć za pomocą określonych techniki ukierunkowanych na:

• tkankę stawową

• tkankę mięśniowo-powięziową,

• tkankę nerwową.

Wszystkie te koncepcje, oparte na anatomicznych modelach teoretycznych schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego i zdrowotnego, zrodziły się i rozwinęły w wyniku często błyskotliwych intuicji różnych autorów, ale muszą być interpretowane w kontekście, w którym się narodziły, wiedzy, kulturowego konteksty oraz dostępne wówczas opcje technologiczne i instrumentalne.

Interesuje Cię ten temat? Sprawdź dodatkowe informacje.

Polecamy:
– Opinie o pracadawcach, czyli ważna sprawa podczas wyboru pracy!